نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 792 )                                                                               

ســوره 9 : تـوبــه ( مـدنـی ـ 129 آیه دارد ـ جزء دهم ـ صفحه 187 )

  ( قسمــت چهـاردهـــم )

نـــداء حــقّ

   ( جزء د هــم صفحه 192 آیه 34   )

این سوره چون از عذاب و تهدید کافران و مشرکان آغاز شده و اعلام برائت و بیزاری از آنها را در بر دارد ، و کافران و مشرکان مشمول عفو بخشش و رحمت خداوند نیستند ، استثنائاً برخلاف تمام سوره های قرآن ، بدون بسم الله الرحمن الرحیم شروع گردیده است . 

اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّ کَثِیرًا مِّنَ الأَحْبَارِ  وَالرُّهْبَانِ لَیَأْکُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَ یَصُدُّونَ عَن

سَبِیلِ اللّهِ وَالَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ  وَالْفِضَّةَ وَلاَ یُنفِقُونَهَا فِی سَبِیلِ اللّهِ فَبَشِّرْهُم  بِعَذَابٍ أَلِیمٍ   

 تفسیـــر لفظـــی :

اى کسانى که ایمـــان آورده‏ اید بسیارى از دانشمندان یهود و راهبان اموال مـــردم را به ناروا

مى‏ خورند و [آنان را] از راه خدا باز مى‏ دارند ، و کسانى که زر و سیم را گنجینه مى‏ کنند

و آن را در راه خدا هزینه نمى ‏کنند ایشان را ازعذابى دردناک خبر ده

 تفسیر ادبی و عرفانی :

در این آیت هم تخصیص است ؛

هـــم تشــــــــریــــف است ،

هـــم تهـدیــــــــد است ،

و هــــم وعیـــــــد !

تشـــریــف مؤمنــان است که ایشان را ؛

به نــــدای کــــرامــت می خوانَـــــد ،

و به خطاب کریـــم می نــوازد ،

و نوازش خود بر ایشان می نهــــد ،

و عطای خود بر ایشان می ریــــــــزد ،

و به ایمــــــان شان گــــواهــــی می دهد ،

ایــــن است کــــــــرامـــت و نعمــت ،

این است لطافـــت و رحمــــت ،

کاری در ازل ســـــاختــــه ،

بنده را بی بند ، عقد دوستی بسته ،

و نداء کرامت و نعمت به جـــان وی رسانده !

باید دانست که نـــــداء حـــــقّ سه قسم است :

یکی را به نــداء وعیـــــــد از روی عظمت خواند و به تــــرس افتاد ،

یکی را به نـــداء وعــــد به نعمت رحمت خواند ؛ به رجـا افتاد ،

یکی را به نداء لطف به حکم انبساط خواند به مهر افتاد ،

بنده باید میان این سه نـــــــداء و سه حــــــــال ، گردان باشد ،

بدین گونه که تــــرســـی باید که از گنـــــــــاه دوری کند ،

امیــــــــــــدی بایـــــــد که او را بر طاعــــــــت دارد ،

مِهـــــــــری بایــــد که او را از او بـــاز رهاند !

تا آنکه توئی ، تـو را به حــــق ره ندهند

چون بی تــــو شدی ز دیده بیرون ننهند

می گساران

عاشقـــــــان روى او را خانــه و کاشانه نیست

مرغ بال و پر شکسته ، فکر بـــــاغ و لانه نیست

گـــر اسیر روى اویى ؛ نیست شو ، پروانه شو

پاى‏ بنـــدملک هستى ، در خـور پروانــــه نیست

مى‏ گســــاران را دل از عالم بریدن شیوه است

آن که رنـــــگ و بوى دارد ، لایق میخانـه نیست

راه علم و عقل با دیوانگـــــــى از هم جـــداست

بسته این دانــــه‏ ها واین دام ها دیـوانـه نیست

مست شو ، دیوانه شو ، از خویشتن بیگانه شو

آشنــا با دوست ، راهش غیر این بیگانــه نیست

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 72 ]

پس باید و بایـــــد قبــل از آمـدنش بیــــــدار بــود !

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات